Έτσι είναι με τον «χειμώνα». Ξαφνικά έρχεται κι ας τον περιμένεις. Μπορεί από καιρό να προσποιείσαι το «μυρμήγκι» μα σαν έρθει η ώρα, «τζίτζικας» φαίνεται πως είσαι κι εσύ.
Τον καταλαβαίνεις όχι από το «χρώμα» του «ουρανού», ούτε και το «σκοτάδι» που φαίνεται ολοένα και νωρίτερα στα «πάντα», μεγάλα, μικρά κι ασήμαντα. Τον νιώθεις να τρουπώνει βαθιά «μέσα» σου και να σου παγώνει την «ψυχή» και αποζητάς εκείνη την «ζέστη» του καλοκαιριού μα και την «γλύκα» της «άνοιξης».
Τον πολεμάς αν είσαι από τους «χαζούς» «ρομαντικούς», τους μαλάκες «άχρηστους» που δεν ταιριάζουν στην «εποχή» αυτή και επιμένεις να δηλώνεις πως δεν «κρύωσες». Μα «πάγωσες» κι η καρδιά σου το ξέρει πως τρίζεις τα «δόντια» σου όταν δεν σε «κοιτάει» «κανείς». Γυρνάς με «κοντομάνικα», ανοίγεις κι άλλα «παραθύρια» και τέλος τέλος σκουπίζεις και το «μέτωπο» πως τάχαμου «ίδρωσες»...
Στο τέλος όμως «παραιτείσαι» σαν έρθει εκείνη η γαμημένη ώρα τ’ «απολογισμού» πετάς τα «κοντομάνικα» και βάζεις ρούχα που σου «ταιριάζουν» και που ζεσταίνουν κάπως το «σώμα» σου, ενώ αφήνεις κρυμμένα τα παλιά σαν να θες να «ξεχάσεις» που τα φόραγες γιατί έβλεπες πως σου «πήγαιναν» τόσο, μα τόσο πολύ.
Που και που θυμάσαι το «καλοκαιράκι» και σου ‘ρχεται «κάπως» περίεργα μα γρήγορα σκέφτεσαι και αναθαρρείς, πως ξανά θα έρθει ο «Ιούνης». Ποιος όμως σου ‘πε πως όλα στριφογυρίζουν με «365» μέρες σπίντα; Και «γύρω» από ‘κει που θες ή που συλλογίστηκες από λάθος;
«....Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του....»
Κάποιος «διαβασμένος», «κάπου», «κάποτε»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου