Είμαστε ανθρώποι της μουρμούρας και μη μου τ’αρνηθείς Μπάμπη! Γουστάρουμε την κλάψα και το «μπουρουμπουμπου» και τίποτα δεν μας φτιάχνει περισσότερο από τον καημό. Με απόηχο μπαγλαμά και τσιγάρο απάνου στο κιτρινισμένο δάχτυλο με περίτεχνο κοτρωνάτο δαχτυλιδάκι ατενίζουμε το φανάρι λες και κοιτάμε την φουρτουνιασμένη θάλασσα και σιγοτραγουδάμε με βαρύ σεκλέτικο καημό πως οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτές...
Όχι δεν πειράζει άμα δεν είσαι χωρισμένος... δεν έχει καμία σημασία αν όλα σου πάνε καλά. ΠΑΝΤΑ υπάρχει κάτι να «κολλήσεις» και να αφήσεις ένα «ααααααχ» ψιθυριστό να το πάρει ο άνεμος...
Κάτσε και σκέψου ποια πράγματα γουστάρεις αληθινά, ποια κάνεις κέφι περισσότερο από όλα και θα με θυμηθείς! Ο ΜΠΑΟΚ, η ΠΑΣΟΚΑΡΑ, το Κατερινάκι στο Γυμνάσιο που ποτέ δεν σ’αφησε να την μπαλαμουτιάσεις, εκείνο το γκολ που δεν κατάφερες να βάλεις στο δημοτικό όταν παίζατε αντίπαλοι με εκείνους τους γαμημένους από το 104... ακόμα ξυπνάς τις νύχτες ιδρωμένος καθώς βλέπεις καρέ καρέ το κουτάκι της κόκα κόλα να χτυπάει στο ξύλινο δοκάρι στο τέρμα-παγκάκι...
Σε χτυπάει η μοίρα αλύπητα και η καρδιά σου το ξέρει πως αντέχεις και δεν λυγάς. Πόσα ποια να αντέξει αυτό το ταλαίπωρο κορμί πια, Ε? Χρόνια τώρα ένας Δίας ξέρει πως κάνεις κουράγιο και συνεχίζεις αλά Phil Collins (against all odds) ακούραστα, αβάδιστα μα πάνω από όλα ΑΒΑΣΑΝΙΣΤΑ εναντίων όλων όσον έχουν βαλθεί να στα κάνουν πασχαλιάτικο τσουρέκι: αφεντικό, μανάδες, ταξιτζήδες, εφοριακούς, ασφαλιστές και κουλτουριαρέους του Περικλέους βεβαίους βεβαίους.
Πάρε μια ανάσα, τράβα δυο τζούρες γκαιφέ και χαλάρωσε. Δεν σ’αγγίζουν μωρέ, ΕΙΣΑΙ ΒΟΥΝΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ.
Το τατουάζ στο αριστερό κωλομέρι σου φανερώνει τόση σοφία όση δεν μπόρεσαν να βγάλουν όλοι οι μουσάτοι διαβασμένοι της αρχαιότητας μαζί:
Όσο μας πληγώνει, τόσο μας ΓΚΑΥΛΩΝΕΙ! Αυτό μόνο, ΤΕΛΟΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου