Τον είδα και σφίχτηκε η καρδιά μου. Πρώτη φορά έδειχνε τόσο σκεφτικός και προβληματισμένος. Με κοίταξε και έσφιξε τα χείλια...
-Μην πεις τίποτα Μπάμπη. Ξέρω... ξέρω πως καμία φορά νιώθουμε πως φτάσαμε στα όρια, στα όρια του «μπράφ» που θα τα γαμήσει όλα. Αλλά δεν είσαι μόνος Μπάμπη, όλα είναι δρόμος. Το λέει κι ο Αγγελάκας φίλε. Ακόμη κι ο Κρισναμούρτι στο ιστορικό συνέδριο τις Habatba, το οποίο προηγήθηκε τις εξίσου ιστορικής αποχώρησης του από την πάλαι ποτέ κραταιά Λευκή Αδερφότητα, ανέφερε μεταξύ άλλον ότι «οι δρόμοι του πρέπει, επηρεάζουν το Όλον και το όλον το άτομο. Αν ο άτομο δεν ξεπεράσει τους φραγμούς της ολότητας και δεν αφεθεί "απενεχοποιημένα" στις "πρωτογεννησιακές" του ορμές και πράξεις, θα αναγκαστεί να αυτοελέγχεται ολοένα και περισσότερα μέχρι ο θάνατος να έρθει σαν μια απαλλαγή και όχι σαν μια φυσική πορεία.»... τα θυμάσαι εξάλλου που τα διάβαζες στην «Μεγάλη ατραπό» ...
Με κοίταξε ξανά προβληματισμένος. Άναψε νωχελικά τσιγάρο και έπειτα έκατσε προς τα πίσω, αφήνοντας την κοιλιά του λεύτερη και περήφανη. Ο καπνός του ανέβηκε παίζοντας ανάμεσα στο φως, σαν μεταλλωρύχος με στολή "μπαλαρινου" που προσπαθεί να κάνει τριπλό ασάνς στον πάγο!
-«Δεν είναι αυτό ρε μαλακα. Νομίζω πως παράφαγα!» μου είπε και ρεύτηκε. για μια στιγμή μου μύρισε παστουρμάς αλλά ήξερα πας ο Μπάμπης είναι οικολόγος και αποφεύγει τέτοια εδέσματα πριν τις εκλογές.
- «Να παραγγείλουμε μια μακαρονάδα που ‘ναι και χωνευτική;» ΤΟΝ είπα και είδα ξανά το πρόσωπο του Μπάμπη που όλοι αγαπήσαμε
- «Ναι ρε μαλακα! Μακαρονάδα... α και βάλε και τίποτα και για την μέση...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου