Μ’ αρέσουν οι συμπτώσεις. Αμεεε. Μου γαμάνε ολάκερη την κοσμοθεωρία και είναι σαν να φτύνουν οι θεοί απάνου στα μούτρα μου. Κάθε φορά που γιομάτος καμάρι αναφωνείς πως "τίποτα δεν υπάρχει" κι ότι μένει σ' αυτή την παλιοζωή είναι "ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι "αρπάξει" ο κώλος μας", έρχεται μια συνάντηση, ένα πρόσωπο, μια ιδέα μα και ένα συναίσθημα και στα κάνει όλα πουτάνα.
Μου τα λέγε ο θείος Lumley με το "γαμωσυνεχες" του Melbius του αλλά που να πάρω χαμπάρι εγώ. Το 'παιζα μοιραίο boy, λεύτερο και ανεξάρτητο
Το κακό με τις συμπτώσεις είναι πως σε "ξυπνάνε". Σαν gipsy king που 'χει ξαπλάρει στην εθνική και ξαφνικά ακούει την γλυκιά φωνούλα της ξαναγκαστρωμένης γυναίκας του που τον βρίζει από 30 χιλιόμετρα μακριά επειδή την ξέχασε πίσω, έτσι κι αυτές έρχονται και σε τραβάν τ’ αυτί, ύπουλα και δυνατά για να ανοίξεις τα μάτια σου και να κοιτάξεις κατάματα την αλήθευα. Πρόσεχε αδερφέ! Το νου σου! Την αλήθεια κι όχι την πραγματικότητα, έτσι? άλλο τι θέλουν να δουν τα μάτια σου κι άλλο τι βλέπει ο νους σου.
Μη μου του κύκλους τάραττε, μη μου τα αρχίδ** σπάτε", έλεγε κάποτε ο Μπάμπης κι είχε δίκιο. Ασχολούμαστε με τις συμπτώσεις και χάνουμε την ουσία. Στόκος αυτός που βλέπει μονάχα το δάχτυλο αλλά καλός μαλάκας κι αυτός που φωνάζει να δούμε το φεγγάρι. Το πρόβλημα είναι ποιο δάχτυλο στέκεται ανάμεσα στο φεγγάρι και σένα. Το δικό σου η ….?
Οι συμπτώσεις έρχονται για να τις δεις. Απλά και όμορφα. Δεν ξέρω τι διάολο θέλουν να πουν στον καθένα μας αλλά καλό είναι καμία φορά να βουλώσουμε το βρομόστομα μας και να τις ακούσουμε. Πρέπει να είσαι ντιπ για ντιπ βόδι για να συνεχίζεις να μιλάς, ενώ εκείνες σωπαίνουν από οίκτο. Όπως τώρα καλή ώρα…
-Μπάμπη? Κόκκινο για μπλε χάπι?
-Μπαααα, έχω τα δικά μου μωρέ.…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου