Πλάθεις κουλουράκια;

Η εικόνα που πλάθουμε συχνά για τον εαυτό μας, είναι η εικόνα που μας επιβάλλουν οι άλλοι. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος αδερφέ, μα θαρρώ πως όλοι μας, λίγο πολύ, έχουμε φτιάξει τα καλούπια μας βάση άλλων και μ’αυτά προσπαθούμε να φτιάξουμε κανάτια που ποτέ δεν θα μας ξεδιψάσουν.

Πόσες φορές δεν σιώπησες, πόσες στιγμές δεν έπαψες την σκέψη του μυαλού απέναντι στο πρέπει ενός άλλου ανθρώπου, ενός φίλου, ενός εραστή; Μονάχα από δήθεν οίκτο κι συμπάθεια στην αρχή μα πιότερο απ’ ανάγκη για επιβίωση, για «ομοιοκαταληξία» με το είδος που αγαπάς και θέλεις να ταιριάξεις.

Δεν έχω όρεξη να σου πω άλλες τέτοιες παπαριές. Άλλωστε τα ‘χουν πει άλλοι καλύτερα από μένα τον μαλάκα. Κι εκείνοι οι έξυπνοι ακόμη δεν βρήκαν άκρη και μπερδεύτηκαν τόσο που ξέχασαν τα απλά, τα πιο σημαντικά.

Τι είναι σημαντικό για σένα; Ξέρεις άραγε, είσαι τόσο τυχερός; ΕΣΥ στα αλήθεια γνωρίζεις εκείνα που σε κάνουν να χαμογελάς, να ξεφεύγεις από τον μαλακισμένο κόσμο μας; Αν ναι, τότε σ'χώραμε που δεν θα σε πιστέψω. Δεν θέλω να σε πιστέψω γιατί ζηλεύω μπόι στην ιδέα πως έχεις βρει τις απαντήσεις σου.

Δεν ξέρω που βρίσκεται η αλήθεια μέσα στην πραγματικότητα. Μέσα στον αριθμό από τις γκόμενες ή τους γκόμενους που θα πηδήξεις; Μέσα στην νέα ολοκαίνουργια SUPER DOOPER βελτιωμένη έκδοση των SUSE Linux; Ή μήπως στα κλισέ που σου φέρνουν αναγούλα στο άκουσμα; Τα ξέρεις...καλοσύνη, αγάπη, ζεστούλα κλπ κλπ

Είναι Κυριακή πρωί και το μόνο που σε φτιάχνει είναι ο γαμηστερός κρύος καπουτσίνος από το ΠΛΑΖΑ (με το τσάμπα νεράκι!) και τα κομμάτια του Fairmont…

έπιασε «κρύο» κολλητέ ή μόνο εσύ κρυώνεις;