time is on your side, yes it is...

Ό χρόνος είναι ο απόλυτος φίλος και εχθρός. Σαν άσπονδος εραστής που δεν μπορείς να απαλλαγείς, τρέχει μπροστά κι εσύ ακολουθείς, πάντοτε κουρασμένος.

Σε εκείνον αφήνουμε τα πάντα, ελπίδες, όνειρα και παλιές πληγές. Του τα δίνουμε να τα βάλει στο σακί του κι εκείνος, σαν Ρωσίδα μασέρ από αγγελία, αβασάνιστα τα κουβαλά για να μας τα δώσει στο τέλος της «βραδιάς» σαν πρέπει να πληρώσουμε την ταρίφα, η οποία δεν «παίζει» να μείνει απλήρωτη. Θα πρέπει να τα «βρείτε» όπως και να ‘χει...

΄Άλλοτε σαν ψεύτης σύντροφος σε ξεγελά και τον αποζητάς να ‘ρθει κοντά σου, αδιαφορώντας για όλα εκείνα που σου πήρε μακριά κι άλλοτε σαν πραγματική αγάπη σε φιλά γλυκά στον λαιμό και σου θυμίζει πως όλα πέρασαν. Δεν υπάρχει «μέση οδός» για τον μπάρμπα χρόνο, μονάχα άκρα όπως σ’ όλα τα μεγάλα στις ζωές μας.

Είναι ο τελικός κριτής στο διαγωνισμό που δίνεις με την πάρτη σου. Εκείνος μονάχα θα τολμήσει να μιλήσει, για να κρίνει, τι διάολο τάχα μου άξιζε και τι όχι, ποιος μέτρησε και ποιος φάνηκε κατώτερος των προσδοκιών. Δεν βιάζεται, δεν κάνει λάθος. Υπομονετικά κοιτάζει, συνήθως στα κλεφτά, και μαθαίνει. Διακρίνει όλα όσα μας κρύβει η ομίχλη του εγωισμού μας και τα ξεπλένει με το πικρό νερό της αλήθειας. Αυτή άλλωστε είναι και η δύναμη του στην οποία γονατίζουν άπαντες, ακόμη και οι «θεοί»... Το τι σημαίνει η φιλία, η αγάπη, ο έρωτας κι ολάκερος ο κόσμος δεν φτάνουν να γραφτούν σε άπειρες αράδες γράμματα κι όμως εκείνος μπορεί να τα εξηγήσει καλλίτερα από όλους μας, μέσα σε μια στιγμή. Μια μονάχα εικόνα απ’ τα κιτάπια του, φτάνει για μια ολάκερη ζωή.

Σαν μουστακαλής ταβερνιάρης ποτέ του δεν έκανε κέφι την πιτσιρικαρία. Με λίγους μπορεί να κάτσει μαζί τους γιατί λίγοι είναι ‘κείνοι που θα τον ακούσουν σαν θα πει τα δικά του. Και στο τραπέζι τους ποτέ του δεν τους φέρνει ολόκληρες μερίδες, μα μόνο μεζεκλίκια, έτσι για να πάρουν μια γεύση και να μην την αλλοιώσει ο κορεσμός. Η πείνα κολλητέ δεν είναι εκείνη που τα κάνει όλα πιο όμορφα; (κι ο ΠΑΟΚ πως το ξέχασα...).

Μην ψάχνεις για οίκτο στα λόγια του χρόνου. Μονάχα αλήθειες, για αυτό μην κάνεις ερωτήσεις για τις οποίες δεν θες να ακούσεις απαντήσεις.

in the waiting line...

Η μοναξιά που τσακίζει κόκαλα, η μοναξιά που σπάει τις ψυχές μας σε χίλια κομμάτια. Τις κόβει σαν τον Ρίο Μάρε με την καρδιά ενός σάπιου μαρουλιού και μας αφήνει μόνους παγωμένους και σιωπηλούς. Αναρωτιόμαστε που διάολο θα θέλαμε να ήμασταν και μόλις το αφήσουμε να βγει από μέσα μας, το διώχνουμε μακριά, πληγωμένοι αφού για διάφορους γαμημένους λόγους δεν μπορούμε.

Οι μουσικές που κάνουν διάλογους στα κρυφά με τα κεφάλια μας ενώ εμείς καπνίζουμε το τσιγάρο που κάποτε θα μας σκοτώσει. Θα θέλαμε να μας σκοτώσει σήμερα αλλά δεν το λέμε, αφού φοβόμαστε στα αλήθεια τούτες τις ευχές που θα βγουν αληθινές.

Οι γραμμές της ζωή μας που άλλοτε σμίγουν κι άλλοτε ξεμακραίνουν αδιάφορα από τα θέλω μας και τα ανάγκες μας. Οι πράξεις ανθρώπων που δήθεν ελέγχουν τις ζωές τους μα που δεν έχουν καμία αξία καθώς άλλα αποφασίζουν για όλους μας. Εκείνα είναι που μιλούν και διαλέγουν πότε και τι για τον καθένα μας...

Οι συνήθειες που μας κακομαθαίνουν, οι απολαύσεις που μας αλλάζουν, οι ανάγκες που μας ελέγχουν, όλα όσα είμαστε εμείς από'ξω κι όλα όσα ξέρουμε μονάχα εμείς. Μόνο εμείς.

Το τέλος στα μικρά και τα μεγάλα. Η αυλαία σε διάφορα έργα που τα παίζουμε ξανά και ξανά από διαφορετικούς ρόλους μέχρι ο σκηνοθέτης να αποφασίσει που μας θέλει και το «κοινό» να ικανοποιηθεί.

Ο θυμός μας, τα νεύρα μας και η ανάγκη μας να «κοιμηθούμε». Κουρασμένοι απ’ το «ξενύχτι» που μας διασκέδασε κάμποσο μα περισσότερο μας έκανε να βαρεθούμε εμάς. Στη σειρά όλοι περιμένοντας πάντα κάτι...

Όλοι μας παντού και πουθενά, μόνοι μέσα κι όξω κάνουμε πως αγαπάμε, μιλάμε, υπάρχουμε. Μα μόνο στα αλήθεια ονειρευόμαστε θαρρώ...

the circle never ends...

Ο παππούς του Μπάμπη ήτανε βοσκός. Σαλάγαγε τα προβατάκια του, έσπερνε και 5-6 δεκαδικά ζαρζαβατικά, ίσα ίσα για ‘κείνον, την κυρά και τα κουτσούβελα. Ωραίος τύπος, λιγομίλητος μα ποτέ του σκυθρωπός, είχε αδυναμία σε πολλά πράγματα και παρά την φτώχια του, του άρεσαν οι ομορφιές, οι απλές μα ιδιαίτερες...

Έκανε κέφι να ακούει αμανέδες στο ραδιόφωνο, βλέπεις του θύμιζαν τα μέρη του και τους ξεχασμένους προγόνους του που δεν έλαχε να τους χορτάσει αφού τους έχασε μικρός... Το τσιγάρο το έσπερνε και το τρώγε στα σοβαρά, τόσο που ακόμη και το πετσί του είχε μαυρίσει, ενώ το ούζο το κατέβαζε πρωί πρωί, σαν μητρικό γάλα...

Ποτέ του όμως δεν άφησε τις έγνοιες του να σκεπάσουν την κρίση του και δεν έκανε να σ'κώσει χέρι ποτές στην όμορφη κυρά του...

Πρέπει να ήτανε στα 12 όταν ανέλαβε την φαμίλια σαν προστάτης και άφησε το παιδί μέσα του να φύγει μάλλον πρόωρα. Αναγκάστηκε βλέπεις αδερφέ να μεγαλώσει απότομα αφού υπήρχαν κάμποσοι μπόμπιρες πίσω απ’ αυτόν. Ποιος άλλος θα μπορούσε; Κανείς έτσι;

Για ‘κείνον ολάκερος ο κόσμος του ήταν το χωριό. Άκουγε για ταξίδια, έβλεπε φωτογραφίες από μέρη μακρινά κι εξωτικά και ονειρευόταν. Ονειρευόταν στα κρυφά και λίγο, τόσο ώστε να συνεχίζει μα να μην ξεχνά αυτά που έπρεπε να «κουβαλήσει». Καρτερικά περίμενε να έρθει η νύχτα για να ταξιδέψει. Στην αγκαλιά της γυναίκας του, άφηνε ότι τον βάραινε και «ελαφρύς» σαν ήτανε «έφευγε» πέρα μακριά. Επέστρεφε στην Σμύρνη, έκανε περατζάδες από την Πόλη του κι έπειτα σαν χάραζε έκανε τσιγάρο στα κλεφτά κάπου στην Κρήτη. Μα πάντα επέστρεφε, πάντα...

Μα οι θεοί τον έβλεπαν και τον έκαναν κέφι έτσι σαν τον παρακολουθούσαν με τα χρόνια να μεγαλώνει και να τους «φτάνει», άξια και αληθινά! Από καιρό ‘κείνοί σχεδίαζαν να του κάνουν το δώρο που λαχταρούσε το παιδί μέσα του μα ήξεραν ότι έπρεπε λίγο ακόμα να περιμένουν. Βλέπεις κάποιοι μεγάλωναν χάρη σ’αυτόν και έπρεπε να προκάμει η «γραμμή» της ζωής τους να παχύνει κάμποσο προτού να μπορέσει να συνεχίσει μονάχη...

Έφυγε το ίδιο σιωπηλά, όπως υπήρξε. Πρότερα της ώρας του και μάλλον βιαστικά μα υπήρχε λόγος. Το ‘ξερε κι η κυρά του κι ας μην το μαρτυρούσε σε κανέναν άλλο. Το ‘ξερε πως θα τον έβλεπε ξανά μπροστά της κάποια μέρα να την κοιτά και να της χαμογελά ήρεμα, διαπερνόντας την με εκείνα τα μάτια που λάτρεψε.

Σαν βγήκε απ’ την κοιλιά της νύφης του, έκλαψε κάμποσο, μα μόνο μια κατάλαβε γιατί. Μονάχα μία τον πήρε στην αγκαλιά της και κατάλαβε πόσο αληθινά ήταν όλα όσα της έλεγαν οι νεράιδες και τα ξωτικά τις νύχτες χωρίς φεγγάρι. Και το χέρι της γλυκά τον σκέπασε για μία ακόμη φορά...

Θεοκεφτοσοφία - Η "Μέση Οδός" - κεφάλαιο 4

Ο δάσκαλος είπε: «Ξέρω πως γίνεται και δεν καλλιεργείται το Tao. Οι σοφοί το υπερβαίνουν και οι ανόητοι δεν το προσεγγίζουν. Ξέρω πως γίνεται και η Μέση Οδός δεν κατανοείται. Οι προικισμένοι άνθρωποι την υπερβαίνουν και οι ανάξιοι δεν την προσεγγίζουν. Όλοι οι άνθρωποι τρώνε και πίνουν. Αλλά λίγοι είναι εκείνοι που μπορούν να ξεχωρίσουν τις γεύσεις»

Και ο Μπάμπης απάντησε: «Δεν είναι όλοι οι κεφτέδες ίδιοι. Άλλοι καίγουνται πρόωρα στο τηγάνι και δεν "προκάμουν" να ψηθούν κι άλλοι καβουρντίζονται για ώρα μέχρις να χάσουν το ζουμί τους. Όλοι μα όλοι όμως ονειρεύονται να φαγωθούν.»

και ο σερβιτόρος δάκρυσε…

"χειμώνιασε" θαρρώ

Έτσι είναι με τον «χειμώνα». Ξαφνικά έρχεται κι ας τον περιμένεις. Μπορεί από καιρό να προσποιείσαι το «μυρμήγκι» μα σαν έρθει η ώρα, «τζίτζικας» φαίνεται πως είσαι κι εσύ.

Τον καταλαβαίνεις όχι από το «χρώμα» του «ουρανού», ούτε και το «σκοτάδι» που φαίνεται ολοένα και νωρίτερα στα «πάντα», μεγάλα, μικρά κι ασήμαντα. Τον νιώθεις να τρουπώνει βαθιά «μέσα» σου και να σου παγώνει την «ψυχή» και αποζητάς εκείνη την «ζέστη» του καλοκαιριού μα και την «γλύκα» της «άνοιξης».

Τον πολεμάς αν είσαι από τους «χαζούς» «ρομαντικούς», τους μαλάκες «άχρηστους» που δεν ταιριάζουν στην «εποχή» αυτή και επιμένεις να δηλώνεις πως δεν «κρύωσες». Μα «πάγωσες» κι η καρδιά σου το ξέρει πως τρίζεις τα «δόντια» σου όταν δεν σε «κοιτάει» «κανείς». Γυρνάς με «κοντομάνικα», ανοίγεις κι άλλα «παραθύρια» και τέλος τέλος σκουπίζεις και το «μέτωπο» πως τάχαμου «ίδρωσες»...

Στο τέλος όμως «παραιτείσαι» σαν έρθει εκείνη η γαμημένη ώρα τ’ «απολογισμού» πετάς τα «κοντομάνικα» και βάζεις ρούχα που σου «ταιριάζουν» και που ζεσταίνουν κάπως το «σώμα» σου, ενώ αφήνεις κρυμμένα τα παλιά σαν να θες να «ξεχάσεις» που τα φόραγες γιατί έβλεπες πως σου «πήγαιναν» τόσο, μα τόσο πολύ.

Που και που θυμάσαι το «καλοκαιράκι» και σου ‘ρχεται «κάπως» περίεργα μα γρήγορα σκέφτεσαι και αναθαρρείς, πως ξανά θα έρθει ο «Ιούνης». Ποιος όμως σου ‘πε πως όλα στριφογυρίζουν με «365» μέρες σπίντα; Και «γύρω» από ‘κει που θες ή που συλλογίστηκες από λάθος;

«....Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του....»

Κάποιος «διαβασμένος», «κάπου», «κάποτε»

"κοίτα" να "δεις"...

Μ’ αρέσουν οι συμπτώσεις. Αμεεε. Μου γαμάνε ολάκερη την κοσμοθεωρία και είναι σαν να φτύνουν οι θεοί απάνου στα μούτρα μου. Κάθε φορά που γιομάτος καμάρι αναφωνείς πως "τίποτα δεν υπάρχει" κι ότι μένει σ' αυτή την παλιοζωή είναι "ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι "αρπάξει" ο κώλος μας", έρχεται μια συνάντηση, ένα πρόσωπο, μια ιδέα μα και ένα συναίσθημα και στα κάνει όλα πουτάνα.

Μου τα λέγε ο θείος Lumley με το "γαμωσυνεχες" του Melbius του αλλά που να πάρω χαμπάρι εγώ. Το 'παιζα μοιραίο boy, λεύτερο και ανεξάρτητο

Το κακό με τις συμπτώσεις είναι πως σε "ξυπνάνε". Σαν gipsy king που 'χει ξαπλάρει στην εθνική και ξαφνικά ακούει την γλυκιά φωνούλα της ξαναγκαστρωμένης γυναίκας του που τον βρίζει από 30 χιλιόμετρα μακριά επειδή την ξέχασε πίσω, έτσι κι αυτές έρχονται και σε τραβάν τ’ αυτί, ύπουλα και δυνατά για να ανοίξεις τα μάτια σου και να κοιτάξεις κατάματα την αλήθευα. Πρόσεχε αδερφέ! Το νου σου! Την αλήθεια κι όχι την πραγματικότητα, έτσι? άλλο τι θέλουν να δουν τα μάτια σου κι άλλο τι βλέπει ο νους σου.

Μη μου του κύκλους τάραττε, μη μου τα αρχίδ** σπάτε", έλεγε κάποτε ο Μπάμπης κι είχε δίκιο. Ασχολούμαστε με τις συμπτώσεις και χάνουμε την ουσία. Στόκος αυτός που βλέπει μονάχα το δάχτυλο αλλά καλός μαλάκας κι αυτός που φωνάζει να δούμε το φεγγάρι. Το πρόβλημα είναι ποιο δάχτυλο στέκεται ανάμεσα στο φεγγάρι και σένα. Το δικό σου η ….?

Οι συμπτώσεις έρχονται για να τις δεις. Απλά και όμορφα. Δεν ξέρω τι διάολο θέλουν να πουν στον καθένα μας αλλά καλό είναι καμία φορά να βουλώσουμε το βρομόστομα μας και να τις ακούσουμε. Πρέπει να είσαι ντιπ για ντιπ βόδι για να συνεχίζεις να μιλάς, ενώ εκείνες σωπαίνουν από οίκτο. Όπως τώρα καλή ώρα…

-Μπάμπη? Κόκκινο για μπλε χάπι?
-Μπαααα, έχω τα δικά μου μωρέ.…

ναι μωρέ... μακαρονάδα!!!

Τον είδα και σφίχτηκε η καρδιά μου. Πρώτη φορά έδειχνε τόσο σκεφτικός και προβληματισμένος. Με κοίταξε και έσφιξε τα χείλια...

-Μην πεις τίποτα Μπάμπη. Ξέρω... ξέρω πως καμία φορά νιώθουμε πως φτάσαμε στα όρια, στα όρια του «μπράφ» που θα τα γαμήσει όλα. Αλλά δεν είσαι μόνος Μπάμπη, όλα είναι δρόμος. Το λέει κι ο Αγγελάκας φίλε. Ακόμη κι ο Κρισναμούρτι στο ιστορικό συνέδριο τις Habatba, το οποίο προηγήθηκε τις εξίσου ιστορικής αποχώρησης του από την πάλαι ποτέ κραταιά Λευκή Αδερφότητα, ανέφερε μεταξύ άλλον ότι «οι δρόμοι του πρέπει, επηρεάζουν το Όλον και το όλον το άτομο. Αν ο άτομο δεν ξεπεράσει τους φραγμούς της ολότητας και δεν αφεθεί "απενεχοποιημένα" στις "πρωτογεννησιακές" του ορμές και πράξεις, θα αναγκαστεί να αυτοελέγχεται ολοένα και περισσότερα μέχρι ο θάνατος να έρθει σαν μια απαλλαγή και όχι σαν μια φυσική πορεία.»... τα θυμάσαι εξάλλου που τα διάβαζες στην «Μεγάλη ατραπό» ...

Με κοίταξε ξανά προβληματισμένος. Άναψε νωχελικά τσιγάρο και έπειτα έκατσε προς τα πίσω, αφήνοντας την κοιλιά του λεύτερη και περήφανη. Ο καπνός του ανέβηκε παίζοντας ανάμεσα στο φως, σαν μεταλλωρύχος με στολή "μπαλαρινου" που προσπαθεί να κάνει τριπλό ασάνς στον πάγο!

-«Δεν είναι αυτό ρε μαλακα. Νομίζω πως παράφαγα!» μου είπε και ρεύτηκε. για μια στιγμή μου μύρισε παστουρμάς αλλά ήξερα πας ο Μπάμπης είναι οικολόγος και αποφεύγει τέτοια εδέσματα πριν τις εκλογές.

- «Να παραγγείλουμε μια μακαρονάδα που ‘ναι και χωνευτική;» ΤΟΝ είπα και είδα ξανά το πρόσωπο του Μπάμπη που όλοι αγαπήσαμε

- «Ναι ρε μαλακα! Μακαρονάδα... α και βάλε και τίποτα και για την μέση...»

κάνε μου λιγάκι "μμμμμμμ"

Οι αγάπες του Νοέμβρη είναι ξεχωριστές ρε γαμώτο. Μυρίζουν μανούλα και SKIP ένα πράμα μαζί και σε κάνουν να αναπολείς τα χρόνια εκείνα με τις μέλισσες...θυμάσαι; Θες να χουχουλιάσεις στον καναπέ και να κάνεις αγκαλίτσες μα σαν γνήσιο τέκνο της γαλάζιας πατρίδας μας θες και να χλαπακιάσεις 7-8 δίπιτα με μπόλικο σαλατικό για να πάρεις και τις βιταμίνες σου. Τόσο τσιγάρο πια!

Το «Φυσικά και σ’αγαπώ καρδούλα μου» ακούγεται περισσότερο κι από hitάκι του Φοίβου τούτες τις δύσκολες κρύες νύχτες του χειμώνα και δεν είναι τυχαίο που ο αυτός ο γαμημένος μήνας σε σπρώχνει με μανία πίσω...the past…the past…the past…

Ξαφνικά βλέπεις παντού ζευγαρωμένους. ΠΑΝΤΟΥ. Όπου και να κοιτάξεις αγκαλίτσες...σκουφάκια...ροζ μυτούλες... ζεστά κίτρινα φώτα. Ω ΡΕ ΦΙΛΕ τι ΠΑΘΑΜΕ ΞΑΦΝΙΚΑ?!

Κάθεσαι τα μεσημέρια και βλέπεις STAR κάποιο teen παπαροσίριαλ και ξαφνικά αδημονείς για την στιγμή που ο έρωτας επιτέλους θα δικαιωθεί έπειτα απο 2467 επεισόδια. «Love is all around γαμώτη μου κι εγώ κλειδώθηκα μέσα?», μοιάζει να φωνάζει όλο σου το είναι και η κατρακύλα είναι τόσο μεγάλη που αρχίζεις να σκαλίζεις ακόμη και τα ωροσκόπια. Άραγες ταιριάζετε τόσο?

«Kiss me you fool» σου λέει, σε κοιτάζει στα μάτια και παραδίνεστε στον απόλυτο έρωτα του Θέμη Αδαμαντίδη. Κάνει κρύο ρε κολλητέ, καιρός για δύο, οπότε άσε τα πείσματα για το καλοκαίρι.

Αν έπρεπε να βγάλουμε official soundtrack για τον Νοέμβρη, θαρρώ πως δεν θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε καλλίτερα από δαύτο:

Έχεις μεγάλο καημό, μες στην καρδιά κρυμμένο

Είμαστε ανθρώποι της μουρμούρας και μη μου τ’αρνηθείς Μπάμπη! Γουστάρουμε την κλάψα και το «μπουρουμπουμπου» και τίποτα δεν μας φτιάχνει περισσότερο από τον καημό. Με απόηχο μπαγλαμά και τσιγάρο απάνου στο κιτρινισμένο δάχτυλο με περίτεχνο κοτρωνάτο δαχτυλιδάκι ατενίζουμε το φανάρι λες και κοιτάμε την φουρτουνιασμένη θάλασσα και σιγοτραγουδάμε με βαρύ σεκλέτικο καημό πως οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτές...

Όχι δεν πειράζει άμα δεν είσαι χωρισμένος... δεν έχει καμία σημασία αν όλα σου πάνε καλά. ΠΑΝΤΑ υπάρχει κάτι να «κολλήσεις» και να αφήσεις ένα «ααααααχ» ψιθυριστό να το πάρει ο άνεμος...

Κάτσε και σκέψου ποια πράγματα γουστάρεις αληθινά, ποια κάνεις κέφι περισσότερο από όλα και θα με θυμηθείς! Ο ΜΠΑΟΚ, η ΠΑΣΟΚΑΡΑ, το Κατερινάκι στο Γυμνάσιο που ποτέ δεν σ’αφησε να την μπαλαμουτιάσεις, εκείνο το γκολ που δεν κατάφερες να βάλεις στο δημοτικό όταν παίζατε αντίπαλοι με εκείνους τους γαμημένους από το 104... ακόμα ξυπνάς τις νύχτες ιδρωμένος καθώς βλέπεις καρέ καρέ το κουτάκι της κόκα κόλα να χτυπάει στο ξύλινο δοκάρι στο τέρμα-παγκάκι...

Σε χτυπάει η μοίρα αλύπητα και η καρδιά σου το ξέρει πως αντέχεις και δεν λυγάς. Πόσα ποια να αντέξει αυτό το ταλαίπωρο κορμί πια, Ε? Χρόνια τώρα ένας Δίας ξέρει πως κάνεις κουράγιο και συνεχίζεις αλά Phil Collins (against all odds) ακούραστα, αβάδιστα μα πάνω από όλα ΑΒΑΣΑΝΙΣΤΑ εναντίων όλων όσον έχουν βαλθεί να στα κάνουν πασχαλιάτικο τσουρέκι: αφεντικό, μανάδες, ταξιτζήδες, εφοριακούς, ασφαλιστές και κουλτουριαρέους του Περικλέους βεβαίους βεβαίους.

Πάρε μια ανάσα, τράβα δυο τζούρες γκαιφέ και χαλάρωσε. Δεν σ’αγγίζουν μωρέ, ΕΙΣΑΙ ΒΟΥΝΟ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ.

Το τατουάζ στο αριστερό κωλομέρι σου φανερώνει τόση σοφία όση δεν μπόρεσαν να βγάλουν όλοι οι μουσάτοι διαβασμένοι της αρχαιότητας μαζί:

Όσο μας πληγώνει, τόσο μας ΓΚΑΥΛΩΝΕΙ! Αυτό μόνο, ΤΕΛΟΣ.

Πλάθεις κουλουράκια;

Η εικόνα που πλάθουμε συχνά για τον εαυτό μας, είναι η εικόνα που μας επιβάλλουν οι άλλοι. Διόρθωσε με αν κάνω λάθος αδερφέ, μα θαρρώ πως όλοι μας, λίγο πολύ, έχουμε φτιάξει τα καλούπια μας βάση άλλων και μ’αυτά προσπαθούμε να φτιάξουμε κανάτια που ποτέ δεν θα μας ξεδιψάσουν.

Πόσες φορές δεν σιώπησες, πόσες στιγμές δεν έπαψες την σκέψη του μυαλού απέναντι στο πρέπει ενός άλλου ανθρώπου, ενός φίλου, ενός εραστή; Μονάχα από δήθεν οίκτο κι συμπάθεια στην αρχή μα πιότερο απ’ ανάγκη για επιβίωση, για «ομοιοκαταληξία» με το είδος που αγαπάς και θέλεις να ταιριάξεις.

Δεν έχω όρεξη να σου πω άλλες τέτοιες παπαριές. Άλλωστε τα ‘χουν πει άλλοι καλύτερα από μένα τον μαλάκα. Κι εκείνοι οι έξυπνοι ακόμη δεν βρήκαν άκρη και μπερδεύτηκαν τόσο που ξέχασαν τα απλά, τα πιο σημαντικά.

Τι είναι σημαντικό για σένα; Ξέρεις άραγε, είσαι τόσο τυχερός; ΕΣΥ στα αλήθεια γνωρίζεις εκείνα που σε κάνουν να χαμογελάς, να ξεφεύγεις από τον μαλακισμένο κόσμο μας; Αν ναι, τότε σ'χώραμε που δεν θα σε πιστέψω. Δεν θέλω να σε πιστέψω γιατί ζηλεύω μπόι στην ιδέα πως έχεις βρει τις απαντήσεις σου.

Δεν ξέρω που βρίσκεται η αλήθεια μέσα στην πραγματικότητα. Μέσα στον αριθμό από τις γκόμενες ή τους γκόμενους που θα πηδήξεις; Μέσα στην νέα ολοκαίνουργια SUPER DOOPER βελτιωμένη έκδοση των SUSE Linux; Ή μήπως στα κλισέ που σου φέρνουν αναγούλα στο άκουσμα; Τα ξέρεις...καλοσύνη, αγάπη, ζεστούλα κλπ κλπ

Είναι Κυριακή πρωί και το μόνο που σε φτιάχνει είναι ο γαμηστερός κρύος καπουτσίνος από το ΠΛΑΖΑ (με το τσάμπα νεράκι!) και τα κομμάτια του Fairmont…

έπιασε «κρύο» κολλητέ ή μόνο εσύ κρυώνεις;

Ο Μάστορας...

Σίγουρα θα σας έχει τύχει στον δρόμο αδέρφια να σας προσφωνήσουν «μάστορα» κι από μόνη της η λέξη σας έκανε να αναρωτηθείτε. Μα μοιάζω με μάστορα; Άραγε εκείνος ο μουστακαλής που σε φώναξε έτσι σε ειρωνεύεται ή μήπως είναι απλώς μια ένδειξη φιλικής διάθεσης; (καλά άμα είσαι κοριτσάκι με μπούκλες και ροζ κοκαλάκια και σε φωνάξουν «μάστορα», μην ανησυχήσεις μάλλον έχεις πέσει σε κάφρο...)

Τι διάολο τελικά είναι ο «μάστορας» και πως μπορεί κανείς να κατακτήσει αυτόν τον ένδοξο τίτλο; Καταρχάς πρέπει να σημειώσουμε πως ο τίτλος του «μάστορα» είναι κάτι σαν τίτλος ευγενείας μα πιότερα ανώτερο από εκείνον του «Δούκα» ή του «Μιλόρδου» και μόνο ελάχιστοι φέρουν τα πραγματικά χαρακτηριστικά αυτού. Καλύτερα όμως να μιλήσουμε για τις βήματα που πρέπει κανείς να υπομείνει μέχρι να φτάσει στην κορυφή του «μάστρο»...

Στην αρχή ξεκινάς σαν «πουτανάκι». Πρόσεξε αδερφέ, ούτε καν σαν ΒΟΗΘΟΣ ΤΕΧΝΙΤΗ. Άλλο το πουτανάκι κι άλλο ο βοηθός. Σαν πουτανάκι κουβαλάς την εργαλειοθήκη, φτιάχνεις φραπεδάκι στον «μάστορα», του ανάβεις το τσιγάρο, του κάνεις μασάζ (με εξαιρετική προσοχή καθότι ο μάστορας σαν μέγιστος γαμιάς μπορεί και να στην «κάνει»...) και τον ακολουθείς ΑΜΙΛΗΤΟΣ, ΠΡΟΣΕΧΤΙΚΟΣ και ΑΟΡΑΤΟΣ!!! Σε καμία μα καμία περίπτωση δεν έχεις το δικαίωμα λόγου. ΔΕΝ ΜΙΛΑΜΕ ΠΟΤΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΣΤΟΡΑ. Κι αν μας ρωτήσει κάτι (που αποκλείεται) τότε απλώς εκφράζουμε την άποψη μας με την ένδειξη της απορίας στο πρόσωπο που θα ακολουθήσει ο θαυμασμός για την λύση που θα δώσει το αφεντικό μας.

Το επόμενο βήμα είναι ο «βοηθός». Τον ξέρετε οι περισσότεροι μα τον έχετε αγαπήσει σχεδόν όλοι. Ο «βοηθός» στέκεται με καμάρι δίπλα στον «μάστορα» καθώς είναι ΑΞΙΟΣ να τον συνοδεύσει στο πρόβλημα της βλάβης και να εκτελέσει ανταυτού μικρές μα σημαντικές εργασίες, όπως: βίδωμα, ξεβίδωμα, χτύπημα με σφυρί, τοποθέτηση σκάλας και καθάρισμα, μα το πιο σημαντικό όλων είναι το δικαίωμα της σκέψης και του λόγου που αποκτάει ο «βοηθός». Βέβαια δικαίωμα στην γνώμη του έχει αποκτήσει αλλά πρέπει αν σημειώσουμε πως οτιδήποτε λέει ο βοηθός είναι «παπαριές» ή «μαλακίες». ΜΟΝΟ Ο ΜΑΣΤΟΡΑΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ, ποτέ ο βοηθός.

Προστάτης του «βοηθού» είναι ο Τάσος Κωστής (βλ. Βοηθό στην «Μεγάλη Απόφραξη» με τον Κ. Τσάκωνα) και επίσημη αργία-γιορτή η 31^η Φεβρουαρίου.

Όχι. Το επόμενο σκαλί δεν είναι ο «μάστορας» καλέ μου φίλε. Τα μεταξωτά βρακιά του μάστορα θέλουν κι επιδέξιο κώλο, οπότε κάνε υπομονή. Προς το παρόν είσαι απλά «τεχνίτης». Ναι, ναι μπορεί να σε φωνάζουν «μάστορα» οι περισσότεροι μα ξέρεις βαθιά μέσα σου πως ακόμη δεν είσαι. Κάτι σου λείπει... κι αυτό το κάτι είναι τα 15-20 παραπανίσια κιλά και η εμπειρία στον τρόπο με τον οποίο κοιτάς τους πάντες μα και το πως ρουφάς τον γκαιφέ σου. Είσαι νινί ακόμη...

Έφτασες ναι. Έπειτα από 25-30 χρόνια δουλειάς... Ε ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΣΑΙ ΜΑΣΤΟΡΑΣ μεγάλε. Τι να μας πουν και οι άλλοι από την ζωή τους; Ολόκληρη η ζωή τους, μια μέρα απ’ την δική σου...

Άπαντες σε ψάχνουν καθώς ΜΟΝΟ ΕΣΥ, ΝΑΙ ΕΣΥ μπορείς να δώσεις την λύση. Τους αφήνεις να το σκεφτούν, να πελαγώσουν κι έπειτα σαν από μηχανής χοντρός..ε...θεός σκας μύτη και με 2 κινήσεις μονάχα διορθώνεις τα πάντα. Από πυραυλοκίνητο ελικόπτερο μέχρι τσιμπιδάκι για τα φρύδια. Δεν παίζει να έχεις κάνει εσύ το λάθος, σίγουρα κάποιος άλλος έκανε την μαλακία και τώρα εσύ πρέπει να βγάλεις το φίδι από την τρύπα. Πρέπει γιατί κανένας άλλος δεν μπορεί και όπως λέει η Ηλέκτρα, “a man got to do what a MAN got to do…” and you are THE man. Not just a man…

Το όνομα σου θρύλος στην πιάτσα. Σε θυμούνται όλοι και χαμογελούν γιατί υπήρξες one of the best, αν όχι THE TOP. Κι αν έλυσες κι έλυσες προβλήματα, αν έφαγαν ή δεν έφαγαν ψωμάκι από σένα παιδιά και φαμίλιες. Τώρα ήρεμος που πορεύτηκες σαν άξιος μάστορας μέσ’ την πουτάνα την ζωή, αφήνεις χώρο για τις επόμενες γενιές αφού δεν υπάρχει πλέον κάτι να κατακτήσεις. Είσαι πλέον «μάστρο-Κώστας» και μονάχα ο θεός μπορεί να σε κοιτάξει στα μάτια...

έτσι είναι amelie...

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Οχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο το όχι -- το σωστό -- εις όλην την ζωή του.

Κ.Π. Καβάφης

http://potepote.blogspot.com/